به گزارش خبرنگار خبرگزاری «حوزه» از اصفهان،‌ استاد حسین انصاریان در سخنرانی خود در بیت الأحزان اصفهان، اظهارداشت: مسئلهٔ رحمت الهی 276 بار در قرآن مجید مطرح شده است و برای گنهکاران و مؤمنان جای هیچ عذر و بهانه ای باقی نگذاشته است؛ بدین ترتیب که به گنهکار اجازه نمی دهد بگوید آب از سر من گذشت؛ به مؤمنان هم اجازه نمی دهد که در سلوک ایمانی و اخلاقی کم بگذارند و کار، عبادت و اخلاق شان باری به هر جهت باشد. از سوی دیگر خداوند در یکی از آیات می فرماید: «إِنَّ رَحْمَتَ اَللّٰهِ قَرِیبٌ مِنَ اَلْمُحْسِنِینَ»﴿سورهٔ أعراف، آیهٔ 56)، شما بندگان مؤمن من، اگر محسن باشید، رحمت من به شما نزدیک است.

محبوبین خداوند از دیگران گذشت می کنند

وی در مورد حقیقت معنایی محسنین گفت: پروردگار در سورهٔ مبارکهٔ آل عمران محسن را معنا کرده است: «اَلَّذِینَ ینْفِقُونَ فِی اَلسَّرّٰاءِ وَ اَلضَّرّٰاءِ وَ اَلْکٰاظِمِینَ اَلْغَیظَ وَ اَلْعٰافِینَ عَنِ النّٰاسِ وَ اَللّٰه یحِبُّ اَلْمُحْسِنِینَ»(سورهٔ آل عمران، آیهٔ 134)، کسی که پول بسیار، متوسط و اندکی دارد و مال اندکش هم در یک حدّی از هزینهٔ زندگی اش مازاد است؛ هر سه نفر، یعنی آنهایی که در داشتن انفاق می کنند، آنهایی که در تنگ دستی و سختی انفاق می کنند، آنهایی که اگر کسی عصبانی شان کنند، خشم و عصبانیت خود را در وجودشان فرو می دهند و از طرف مقابلشان که آنها را خشمگین کرده است، واقعاً گذشت می کنند و در دلش از طرف مقابلش نگرانی و ناراحتی ندارد. انسان با این ویژگی ها «محسن» و «اَللّٰه یحِبُّ اَلْمُحْسِنِینَ» یعنی محبوب خدا می شود.

محبوب خداوند در قیامت به دوزخ نخواهد رفت

استاد حوزه در پاسخ به اینکه آیا ممکن است خدا محبوبش را در قیامت به دوزخ ببرد؟ گفت: این سخن موسی بن جعفر(ع) است که محبوب خداوند در قیامت به دوزخ نخواهد رفت. اگر انسان باعث بُریدن این رشته محبت نشود تا قیامت محبوب خدامی ماند.

این محقق حوزوی در پاسخ به اینکه آیا امکان دارد که خدا محبوبش را به عذاب ببرد؟ اظهار کرد: خیر! چنین امکانی وجود ندارد. «إِنَّ رَحْمَتَ اَللّٰهِ قَرِیبٌ مِنَ اَلْمُحْسِنِینَ». اگر ما یا هر مکلّفی یا هر انسان مؤمنی خودش را به مرحلهٔ محسن بودن نرساند، دیگر محبوب خدا نمی شود. آیهٔ شریفه صراحتاً می فرماید: «وَ اَللّٰه یحِبُّ اَلْمُحْسِنِینَ»

وی گفت: انسانی که می تواند براساس رحمت پروردگار محسن باشد، اگر خودش را به محسن بودن نرساند، فردای قیامت معذور نیست و بهانه ای هم ندارد. به فرمودهٔ امیرالمؤمنین(ع) حجت خدا بر او تمام است و او نسبت به خدا حجتی ندارد. شاید ده ها بار در قرآن مجید رحمت پروردگار را دربارهٔ گنهکاران ببینیم، طرح این رحمت به این فراوانی به این علت است که پروردگار می خواهد خانواده ها و جامعه را با این طرح از آلودگی ها و فساد پاک سازی کند؛ یعنی به آنها بگوید، دو روزی وارد گناه و معصیت شدید، به خاطر این دو روز، یک سال، یا دوسال، گناه و معصیت، مخالفتتان را ادامه ندهید. شما گناهتان را ترک کنید، اعلام می کنم که من گناهان گذشتهٔ شما را مورد رحمت قرار می دهم و پرونده تان را پاک می کنم.

این مبلغ عرصه بین الملل درباره اثر اصرار بر گناه در حیات بشر، بیان داشت: اصراری بر گناه نداشته باشید، در لجنزار گناه -مالی، اخلاقی، شهوانی- نمانید چون این گناهان شما را به میکروبی تبدیل می کند که مرتب تولیدمثل می کند یعنی دیگران هم تو را نگاه می کنند، راه گناه را برای خودشان باز می بینند و آنها هم بد می شوند. شما اگر بد باشید، بدها اضافه می شوند؛ اما اگر خوب واقعی باشید، خوبان اضافه می شوند. حضرت موسی بن جعفر(ع) راویِ روایتی از امام زین العابدین(ع) و وجود مبارک مرحوم کلینی(ره)، در جلد اوّل «اصول کافی»، باب عقل و جهل، نقل کنندهٔ روایت است که حضرت می فرمایند: وجود خوبان یعنی انسان هایی که جامعه، مردم محله، مردم مسجد یا اقوام از آنها بدی نمی بینند، چون بدی ندارند؛ از آنها زشتی نمی بینند، چون زشتی ندارند؛ «داعیة الی الصلاح» وجود آنها افرادی را که فطرتشان را نکشته اند و رابطه شان را با پروردگار برای همیشه قطع نکرده باشند، به سمت خوبی می کشاند.

وی ادامه داد: زمانی شخصی که در تهران دزد بود، خدمت یکی از علمای بزرگ تهران آمده بود، این عالم در مسجد آبادی امام جماعت بود و دو کار خیلی خوب هم داشت: یکی در مسجد خودش منبر می رفت و یکی هم ماه محرّم و صفر در جلسات عمومی تهران منبر می رفت. جنبهٔ آیت اللهی هم داشت، اما نسبت به دین و مجالس ابی عبدالله(ع) فوق العاده متواضع بود یعنی عالمی بود که خودش را نمی دید، بلکه دین، خدا و مردم را می دید؛ ایشان می فرمود: یک روز آدمی به در خانهٔ ما آمد و با گریه و زاری به من گفت که فردا یک تشییع جنازه است و تو عالم و اولاد پیغمبری، فقط چند قدم به دنبال این جنازه بیا. ما هم رفتیم، دیدم این آدم از همهٔ آنهایی که به دنبال جنازه بودند، بیشتر گریه می کرد. به او گفتم: تو چه کسی هستی و با این مُرده چه نسبتی داری؟ گفت: من هیچ نسبتی ندارم، ولی از مردن این شخص آتش گرفتم. گفتم: چرا؟ گفت: برای اینکه مؤمن شدن و آدم شدن من فقط به خاطر این آدم بود.

این پژوهشگر علوم و معارف اهل بیت(ع) ادامه داد: این عالم از فرد پریشان و گریان پرسید: تو چطور با این شخص آشنا شدی؟ گفت: من وضعم خوب نبود، یک روز به مسجد بازار تهران رفتم تا نماز بخوانم؛ اتفاقاً کنار این آدم قرار گرفتم، این آدم انگشترش را درآورد و روی جانمازش گذاشت. من انگشتر را نگاه کردم، دیدم انگشتر گران قیمتی است و اگر آن را بدزدم پول خوبی نصیبم می شود. رکوع رفت، دیدم چشمش باز است؛ سجده رفت، دیدم چشمش باز است؛ بالاخره تا آخرهای نمازش معطل شدم و به یک شکلی انگشتر را از داخل جانمازش برداشتم، اما تا می خواستم خودم را جمع وجور کنم، سلام نماز داده شد، خیلی آرام مچ من را گرفت و گفت: کجا می بری؟ این انگشتر خیلی گران است! من بیست روز مشهد بودم و به خاطر اینکه بیست روز از خانمم غایب بوده ام، این را برای خانمم خریده ام. کجا می بری؟ گفتم: نان ندارم بخورم، دارم می برم. گفت: زن داری؟ گفتم: بله. گفت: بچه داری؟ گفتم: دوتا بچه دارم. گفت: خانه داری؟ گفتم: در یک اتاق مستأجرم و به من سخت می گذرد؛ اگر این انگشتر را ببرم، سور و سات برای بچه ها راه بیندازم، لباس نو برایشان بخرم و یک دلی از زن و بچه ام شاد بشود. گفت: آدرس به من می دهی که کجا مستأجری؟ گفتم: بله. گفت: انگشتر برای خودت، ولی من می دانم اگر این انگشتر را به طلافروشی ببری، از تو نمی خرد؛ یا کاغذ خرید می خواهد یا مچ تو را می گیرد و می گوید دزدی.

استاد انصاریان ادامه گفت وگوی میان دزد و عالم را این چنین بیان کرد: عالم به دزد گفت: اگر رفتی، اولاً ارزان نفروش! من انگشتر را به این قیمت خریده ام، این را ارزان از چنگت درنیاورند و اگر گفتند کسی تو را می شناسد که ضمانتت را کند، انگشتر برای خودت است، تو آدرس من را بده و بگو یکی را به دنبال من بفرستند تا بیایم و به خریدار بگویم این مال خودش است. دزد گفت: این انگشتر را از من نمی خریدند و می گفتند یکی باید ضامنت شود. گفتم: انگشتر باشد، بروم و ضامنم را بیاورم. آمدم و به او گفتم یکی می خواهد بخرد، بیا ضامنم بشو. آمد و در انگشترفروشی گفت: من این را می شناسم، آدم خوبی است و انگشتر هم برای خودش است؛ از او بخر، گرفتار است. گفت با پول آن انگشتر، هم یک خانه خریدم و هم کاری برای خودم درست کردم، هم از آن روز که انگشتر را فروختم، این مسجد و نماز جماعت و این انسان را ترک نکرده ام تا دیشب که از دنیا رفته، دلم آتش گرفته است.

رفتار، عمل و کردار خوب، انسان را به خوبی می کشاند

وی با بیان اینکه «مجالسة الصالحین داعیة الی الصلاة»، دیدن خوبان، نَفَس، رفتار، عمل و کردار خوبان، واقعاً آدم را به خوبی می کشاند و تبدیل به محسن می کند، خاطرنشان کرد: عده ای با عبادت، اعمال و رفتار خود شکرگذار نعمت های بیشمار خداوند هستند اگرچه خداوند می فرماید: «وَ إِنْ تَعُدُّوا نِعْمَةَ اَللّٰهِ لاٰ تُحْصُوهٰا»(سورهٔ ابراهیم، آیهٔ 34)، اگر بخواهید نعمت های من را بشمارید، نمی توانید؛ چون به شماره درنمی آید. حال چرا با این خدا مخالفت کنم؟ خدایی که 276 بار در ضمانت نامه و سند عرشی اش -قرآن مجید- به من اعلام رحمت کرده است، من برای چه به دنبال مال حرام بروم؟ چرا سر مردم را کلاه بگذارم؟ چرا دروغ بگویم؟ چرا پشت هم اندازی کنم؟ چرا تهمت بزنم؟ چرا فحش بدهم؟ چرا نماز نخوانم؟ چرا روزه نگیرم؟ هیچ کدام از این چراها جواب ندارد، یعنی هیچ کس نمی تواند ثابت کند که من خدا را به این دلیل حکیمانه عبادت نمی کنم. عبادت نکردن دلیل ندارد، عبادت نکردن یعنی مخالفت و پشت کردن به 276 بار اعلام رحمت خداوند.

استاد انصاریان درباره دلایل عبادت خداوند گفت: خدا را عبادت می کنیم چون مالک ما است، همه کارهٔ ما است، کلید دنیا و آخرت من دست اوست، رزق من دست اوست و رحمتی که باید به من برسد، از او باید برسد. جمعی مسیحی مومنی واقعی شدند و جملاتی را بیان کردند که در سوره مائده آیه 84 آمده است، آنها گفتند: «وَ مٰا لَنٰا لاٰ نُؤْمِنُ بِاللّٰه»(سورهٔ مائده، آیهٔ 84)، برای چه با خدا پیوند نخوریم؟ به چه دلیل با خدا رفیق نشویم؟ به چه دلیل بندهٔ مؤمن خدا نشویم؟ چون دلیلی پیدا نمی کنیم، مؤمن شدیم. دلیلی پیدا نمی شود که بگویم من به این دلیل به خدا مؤمن نمی شوم یا مؤمن به خدا نیستم.

هیچ وقت نگویید به رحمت خداوند نمی رسید

نویسنده کتاب ارزشمند «فضل و رحمت الهی» تصریح کرد: 276 بار رحمت، نه جای عذری برای گنهکار گذاشته که گناهش را ترک نکند و بگوید فایده ای ندارد، من به رحمت خدا نمی رسم؛ قرآن می گوید این حرف نادرست است! به رحمت خداوند می رسید، اما راه دارد؛ خداونداجازه نمی دهد که مردم مؤمن در قیامت معذور باشند از اینکه بگویند با اینکه ما مؤمن بودیم، نشد که خودمان را آراستهٔ به ویژگی های محسنین کنیم.   

خدابینی، انسان را ترقی و خودبینی او را پست می کند

استاد انصاریان در بخش دیگری از سخنان خود در پاسخ به این پرسش که چرا خودبینی بدترین نوع شرک است؟ گفت: خدابینی انسان را خیلی ترقی می دهد و خودبینی هم انسان را خیلی پست می کند. «أنَا خَیْرٌ مِنْه»(سورهٔ اعراف، آیهٔ 12) در قرآن و قول ابلیس است، برای خودبینی بود؛ یعنی تحمل دیدن آدم و فضایل آدم را نداشت، به خودش تکیه داشت که این چه کسی هست که من به او سجده کنم؛ ولی فرشتگان الهی خودبین نبودند، عبد و بنده بودند که این نکته بسیار مهم است.

انتهای پیام   ۳۱۳/۱۷